de eerste skills les. we werden snel overspoeld met informatie. veel licht en vette werken ik was in het speciaal onder de indruk van de connectie met folklore en manier van prikkelen van mensen. toen was het tijd voor het speel uurtje. met de lichten en beamer heb ik veel geprobeerd al wist ik uiteindelijk hoe te switchen van licht en hoe ik de beamer kon mixen. ik deed alles op intuïtie. de ervaring zelf verschilde het kon erg rustgevend zijn maar alles bijenkaar was het vooral er overweldigend. alsof je oprees geweest was en moe van alle prikkels weer terug bent thuis. zo voelde ik me achter af. interssant om een andere vorm te zien. zo kan je ook beeld overbrengen. nu zouden we er nog iets mee moeten bedenken. mijn eerste idee gingen vooral richting het proberen te sturen van emotie met gebruik van licht en geluid.
les fotografie
het was een indrukwekkende introductie. interessant om licht en compositie te benaderen vanuit schilderijen. eigelijk heel logisch ook. de eerste portretten. de uitspraak rembrand is de belangrijkste fotograaf van Nederland zal me altijd bij blijven. ik ben nooit erg comfortabel geweest met het schieten van portretten. ik vond de portret opdracht daar door gek genoeg een beetje spannend. het was een leuke oefening. het aller leukst vond ik de opdracht een boek bij te houden. met alle tips en kunstenares die worden genoemd. heerlijk en behulpzaam. het is zo fijn alles te verzamelen en tegelijkertijd een beeld te krijgen van mijn interesse of smaak.
les geluid
voor geluid was het vooral goed luisteren, we keken enkele clips uit films met een focus op het geluid. het was ontzettend interessant om er zo verhalen op af te gaan. inplaats van het eerst technisch te bekijken. we hadden het over kaakfungi zo iets ik weet niet hoe je het schrijft. geluiden die gewoon soms te horen zijn. omdat dat in het echt ook zo is. we hadden het over hoe je dingen die niet te zien zijn in beeld wel tot leven kan wekken met geluid. na dit alles besproken te hebben, kregen we een eigen opdracht. we kregen een film script werden in groepen gedeeld en mochten aan de slag gaan. ik zat in een heel enthousiaste groep. dit was fijn we konden meteen lekker sparen en de ideeën kwamen van alle kanten. we analyseerde met zijn alle het script. dachten na over de rollen die nodig waren en wat we toe konden voegen kwa geluid. we kwamen er niet meer in toe nog in de les te schieten dus besloten er een groter project van te maken. we sloten een pact met een andere groep om voor elkaar te acteren. Zo kwam ik er achter hoe leuk ik het eigelijk vind voor de camera te staan. tenminste waneer ik me comfortabel voel en eigelijk gewoon mezelf kan spelen. dit was iets dat ik helemaal niet had zien aankomen. na een dag schieten acteerde ik de volgende dag ook nog een keer als leraar. maar binnen onze eigen groep nam ik de rol van montage op me. ik was blij dat ik op de draaidag nog mocht acteren want ik voelde me eigelijk wel een beetje nutteloos. na wat backups gedaan te hebben kon ik gelukkig al gaan knippen die zelfde dag had ik de roughcut af. die hier onder staat, ik miste nog een scene en het geluid moest nog flink wat aandacht aan besteed worden. achteraf was het enige waar ik tegenaan liep dat ik niet echt extra tijd aan de videos had om iets meer te kunnen spelen met lengtes.
audio bespreking voor de kehinde Wiley opdracht.
we kregen de opdracht een portret te maken geïnspireerd door een woord dat bij je op kwam als je naar het werk van gehinte Wiley keek. het eerste woord dat opkwam was trots. hoe elk model zo statig stond hoofd omhoog en trots. al was het zo dat juist de liggende werken mij zelf meer aanspraken. eerst experimenteerde ik met de achtergrond een heg gebruikend om de bloemen toe symboliseren. het model zetten ik neer naar een zeventiende eeuws schilderij. de man stond er trots op. maar de diepte, het persoonlijke ontbrak. toen ik aan school zat te werken in mijn werkplaats. zat de kwetsbaarheid in de modellen van Wiley me nog hoog. er was betere belichting en een bank in de werkplek. ik zocht zoals Wiley verteld had dat hij dit had gedaan. vrouwelijke poses op en kopieerde deze op de bank. de portretten voelde sierlijker en beter. vooral omdat ik mezelf neerzetten in een door mij gekozen houding denk ik, en door het licht en de blauwe kleuren. ik speelde nog met de achtergrond, en de bloemen. zodat de fotoshop misschien geloofwaardiger werd. ook had ik onbewust wileys techniek omgedraaid, ik had geposeerd naar voorbeeld van een donkere vrouw. net hoe Wiley donkere mensen neerzetten in houdingen van witte welvarende geportretteerde. echter is dit geen typisch zeventiende eeuws beeld. toen ik dit opzocht specifiek met donkere personen. als ik dat had nagedaan zou ik er een stuk ongelukkiger uitzien. het woord trots was dan niet meer terug gekomen.
