les 1-
deze module gaan we aan de slag met waarneming en ervaring. we krijgen de opdracht een actie te kiezen en een ervaring te creeren om mensen deze bezigheid of actie te doen ervaren. We kijken in deze les alle one minutes van de vorige module terug en geven elkaar feedback. Het was leuk te zien wat iedereen maakt en wat ze van jouw werk vinden.
voor de volgende les moeten we een ervaring voorbereiden in groepjes.
les 2-
In groepjes zet iedereen zijn ervaringen klaar. Mijn groepje en ik hadden gezkozen voor angst. Bang zijn in het donker. Deze emotie zouden wij mensen laten ervaren door ze in het donker de weg te laten vinden naar de andere deur waar ze de kamer zouden kunnen verlaten. Terwijl ze richting de deur liepen zou ik met een camera en foto nemen de flits van de camera zou een schrk effect veroorzaken en tegerlijkertijd werd het project meteen vastgelegd. Het was ontzettend leuk om te doen. Heel eerlijk bedachten we het project vrij last minute die ochtend maar ik ben persoonlijk erg trots op het concept en op hoe we het hebben uitgevoerd. De fotos zijn ook erg leuk om terug te kijken. Ik weet niet hoe zeer de angst werkte maar er was duidelijk agterdocht en nagst te merken waneer mensen al pratend en tastend richting de deur liepen.
tijdens de les moesten we ook een publieke plaats kiezen om een ervaring van te delen op een soortgelijken manier. Ik besloot de snackbar in mijn dorp aan het eind van mijn straat te kiezen. Puur uit intresse voor de plek en hoe het hele dorp hier langs komt. Ik zag al een portret voor me van het door door de snackbar. Ik besloot research te gaan doen.
les 3-
Ik had corona. Ik had geprobeerd wel research te doen in dat weekend had ik enkele fotos gemaakt. Ik wou ook elke dag even langs gaan en fotos maken van de snackbar op verschillende momenten maar, ik had het ongeluk dat de snackbar door een familie wordt gerunt en deze was precies deze week op vakantie. Uit eindelijk ben ik herinneringen gaan opschrijven om te kijken of ik ergens op zouu stuiten dat doorslag zou geven in de ervaring en hoe deze te delen.
les 4-
Ik keerde terug na corona maar heel veel had ik niet ondernomen ik wist gewoon niet zo goed meer wat ik moest doen. Ik durfde vooral niet zo goed te doen wat ik in mijn hoofd had. gelukkig kregen aan het begin van deze les allemaal vragen toegewezen. mijn vraag was: hoe zou je je jou locatie laten zien in een kostuum? ik schoot meteen vol met ideeën met een pak van een snackbar medewerker of misschien iets met geur en gevoel stukje stoel daar frituur vet onder je neus. echter sprak een andere vraag me meer aan. Ik denk dat dit ook kwam omdat ik al een tijdje en maquette wou bouwen dat lijkt me gewoon ontzettend gaaf om te doen. De vraag luiden dus maak een maquette van je lokatie. Ongeveer zo iets ik kan het me niet meer precies herinneren maar ik was meteen gemotiveerd.
les 5-
helaas viel de les uit in verband met ziekte. Ik ben langs de action gelopen en in mijn rotzooi kast gedoken en aan de slag gegaan. Het proces is nog in volle gang maar het is fijn om zo knutselend bezig te zijn. Ik hoop uiteindelijk een mooi model neergezeten waar ik scenes in kan uitstallen voor mensen om te zien.
Update:
het knutsel werk is helaas gesneuveld in de vakantie terwijl ik het voorzichtig probeerde te vervoeren naar het huis van mijn ouders. Dit was een grote teleurstelling maar in de vakantie ben ik tot alternatief gekomen. Lego. het speelgoed waar ik al van jongs af aan mee geobsedeerd ben. Tot mijn veertiende was het niks met films maar lego ontwerper wat ik mezelf zag doen in de toekomst. Zo zag ik een manier om niet alleen nostalgie te vinden in de herinneringen van de snackbar maar ook nog in het maken van het werk. Ik zal weer eens de lego bakken uit de kast halen om de snackbar na te bauwen.
Het was gek om na zo'n lange tijd weer met de lego te spelen. Het is wel anders waneer je een deadline hebt en iets nabouwt. Misschien maar goed dat ik geen lego ontwerper ben geworden. Tijdens het bouwen merkte ik dat ik uit mijn hoofd eigelijk best een ander beeld had dan hoe het er echt uit zag. Ik begon eerst zonder referentie. Na anderhalf uur bouwen kwam ik er achter dat de vloer niet bestond uit een zwart wit geruite tegel vloer maar dat het meer bege gekleurde tegels waren. Ik kon bijna alles dat ik had gebouwd afbreken. De nostalgie in de herinnering van de snackbar kwam niet zo zeer terug. Pas toen ik personages ging na maken merkte ik een beetje dat bepaalde types al lang niet meer in de snackbar geweest waren. Ik ben eigelijk ook een van die types. Ik ervaarde meer de nostalgie van het spelen met de lego dan dat ik echt iets over de snackbar leerde. Maar ik hou daar wel van weer heerlijk kind zijn en blijven spelen was al een streven dat ik lang links haat laten liggen of nouja 2 jaar sinds ik maatschappelijk gezien geen kind meer ben. Achteraf denk ik ook dat ik met een paar uur extra een nog betere snackbar zou kunnen maken. Maar het zoeken naar de blokjes kost zo veel tijd. Ik heb uiteindelijk gekozen situaties in de snackbar uit te beelden. Ik heb mijn buurman neergezet die vaak maar wat zit en praatjes maakt met zijn vrienden of een frietje eet. Ik heb een andere buurman neergezet die elke woensdag middag staat te wachten op zijn bestelling in de hoek. Je ziet mijn broertje en ik die onze friet bestellen. Achter in de snackbar zit de vaste klant die elke avond komt praten en biertjes komt drinken. Zo komt van alles voorbij en iedereen wordt bedient door de eigenaren van het pleintje (de naam van de snackbar). Zij zijn er altijd.
Herkansing extra
Ik heb na zitten denken over mijn process en de plek. Het kwam uiteindelijk allemaal neer op nostalgie. Ik heb nooit zo zeer een echte liefde voor de plek gekoesterd maar wel voor de manier waar op ik het uiteindelijk uitwerkte. Het liefst zou ik vanuit liefde werken. Ook voor de plek niet alleen de manier waar op ik te werk ga. Mijn ervaring van de plek is erg gebaseerd op de mensen en geuren en het licht. tien jaar geleden waren er andere stoelen andere borden in de snackbar. De werknemers droegen andere werkkleding. Er waren andere tafels eigelijk is alleen het spiegel dak altijd aanwezig gebleven. Toch ervaar ik de plek nog het zelfde als een snackbar. Ik kan hier eten halen en kom er soms mensen tegen. Dan zeg ik even gedag en vervolgens hoop ik dat mijn friet heel snel klaar is zodat ik weg kan.
Ik heb voor het eerst snackbar t' pleintje gegoogeld. Had ik nog niet eerder gedaan. Nu blijkt dat de snackbar die ik zo goe ken niet de enige is. Zeker niet de enige zelfs de kaart van Nederland en zelfs van België kleur rood van de locaties. Interessant wel zo veel snackbars het pleintje.
Ik kom er zelfs nu pas achter dat de wel bekende snackbar uit de film new kids ook snackbar t' pleintje heet.
zo veel snackbars die ik nu eigelijk zou willen bezoeken. maar allemaal vergelijk is ze met het pleintje dat ik ken. Ik vroeg me eigelijk ook af of ik de snackbar terug zou kunnen vinden hier op mn nieuwe woonplaats. In Breda. Ik wil eigelijk kijken of ik hier in alle snackbars kan vinden wat het pleintje is. Ze lijken allemaal zo erg op elkaar.
de snackbar die nu onder mijn huis zit in Breda deelt al zoveel uiterlijke kenmerken. de rode en zwarte banken, het open bordje, de gokmachines en de vitrine met groene plantjes zijn al bijna identiek aan die van t' pleintje.
Ik gooide mezelf in de opdracht waar ik het meest plezier voor had voor de werkpraktijk herkansing. Ik merk dat ik het lastig vindt meerdere dingen tegelijk te doen en ik te weinig motivatie had na het vast lopen op de snackbar. Ik heb geprobeerd veder te gaan maar door mijn plezier en obsessie met de andere werkpraktijk opdracht liet ik de snackbar opdracht een beetje links liggen. Ik zocht beelden op en ging langs een nieuwe snackbar maar veder dan dat kwam ik niet binnen de tijd van de herkansingen. Nu zit ik met grappig feitjes over de snackbar en is het enig dat nog in mij opkomt herinneringen in verhalen vertellen. Maar zou iemand als ik een verhaal vertel dezelfde emoties en gevoelens daar uit kunnen halen? Kan ik ze dan omschrijven of zou ik omschrijvingen van gevoelens en emoties achter wegen moeten laten. Het is niet de bedoeling dat je iemand letterlijk verteld hoe die zich moet voelen.
poging tot:
t' pleintje
Een snackbar. je kent het wel. de geur van frituur. die vitrine vol rauw vlees en groene plastic plantjes. achter de bar staat een slushpup machine. zo een waar in een voorwerp steeds hypnotiserend in het rond draait. Je kan boven de bar op grote borden lezen wat je wil bestellen. af en toe hoor je een belletje rinkelen waneer er weer eens iemand binnen komt. Precies zo is elke snackbar. Ook snackbar t' pleintje.
Het is niet zo heel bijzonder. Misschien is het enige enigszins unieke het spiegeldak. Als je even naar de kruin van je vader wil staren of je neusgaten wil bekijken hoef je bij t' pleintje alleen even omhoog te kijken. Het is een hele ervaring.
maar goed bij deze t' pleintje. de snackbar aan het eind van mijn straat. Hier ging ik elke zaterdag heen om friet voor 4 personen te halen. Niet 5 want dan zouden we de hele week nog friet kunnen eten. Altijd kwam ik daar binnen bestelde net hard genoeg praten de friet en ging zitten op een stoel in een hoekje. Dan was het kijken naar de mensen in de snackbar of candycrush spelen op m'n telefoon.
best wel basic snackbar dingen. Ik was dan ook nooit de enige. Meestal kwam ik Mathieu tegen, hij woonde vederop in de staart zij volgde dezelfde traditie. Elke zaterdag friet. Mathieu heeft altijd zo'n mooi frans accent. Meestal trof ik voor de snackbar mijn buurman aan. Ik was doodsbang voor hem. Zaterdag was kroeg dag dus na zichzelf te bezaten kwam hij altijd net zijn vrienden een frietje halen en een shaggie roken. Alsgroet kreeg ik ook nooit meer dan een grom te horen. Soms op de drukste dagen was het eerste van mijn oude voetbal club warmunda aanwezig. Na het winnen van de wedstrijd begon iedereen zijn avond daar luidruchtig en blij van de overwinning (als die plaats vond).
Het was en is nog steeds een levendige plek. niet alleen voor mij. Ze verzorgde op koningsdag gratis raketjes voor de kinderspelletjes. Ik schaam me nog steeds omdat ik als acht jarig in de lach schoot en die dag een grapje maakten over het feit dat de eigenaar laketjes zei in p[laats van raketjes. De snackbar leverde eten op verschillende school feesten bij alle drie de basisscholen in het dorp. Ze zijn denk ik het succesvolste restaurant en er zit een sterrenrestaurant veder op in het dorp! ik overdrijf wel een beetje maar soms voelt het zo.
Het is voor mij inmiddels gewoon een bekende plek. dat maakt het fijn. Ookal praat ik met niemand en ben ik meteen weg als ik heb waar ik voor kwam. De plek blijft die plek waar ik stiekem na school milkshakes haalde in de zomer met mijn toenmalige beste vriend midas. die plek blijft de plek waar ik voor het eerst stoned burgers haalden, ik kreeg er geen woord uit zo zenuwachtig was ik. die plek blijft een plek waar zelf vandaag net zoals ik duizenden kinderen elke dag afspreken friet halen en al deze dingen waarnemen. Dat vindt ik dan toch wel een beetje bijzonder. Het blijft wel eigelijk gewoon een snackbar. Het eten is niet eens zo lekker, iets lekkerder dan een gemiddelde snackbar. maar het blijft fastfood.
Ik weet niet zo goed wat ik hier nu van moet vinden. Ik typte dit snel uit mijn hoofd en het voelt een beetje als sentimenteel gelul. Er zijn eigelijk ook echt plekken waar ik dit volledig terecht over zou kunnen schrijven maar zo bijzonder was de snackbar ook weer niet. Het voelt een beetje zo maar nu lijkt het het hoogte punt en middel punt in mijn leven. Dat vindt ik toch wel een beetje heftig. Maar het is wel uit mijn handen en hoofd gekomen.
